Vreemd

Tijdens één van de wandelingen die ik maakte met Onno (zo heet de logé) kwamen we terecht bij een benzinepomp. Gelukkig niet voor onze brandstof, want ik verbrand bruine boterhammen en Onno iets stinkends en doods -maar ongetwijfeld verrijkt met vitaminen en mineralen- uit een bakje.

Voor ons in de kassarij stond een meneer van allochtoonse komaf. Onno heeft nog de enthousiaste nieuwsgierigheid van de jeugd en begon te snuffen aan de broek van de meneer. Iets dat ik niet zo snel zou doen, maar voor honden is de neus het primaire zintuig. Ik bekeek de meneer, want ogen zijn mijn primaire zintuig en ik zag dat de meneer schichtig omkeer en een paar centimeter van Onno af bewoog. Onno ging ergens anders snuffen, maar even later weer aan de broek van de meneer, die midden in een pin-actie zat. De meneer draaide zich geërgerd om en vroeg of ik die hond bij me wilde houden. Natuurlijk voldeed ik aan dat verzoek, want ik ben iemand die iemand anders niet tot last wil zijn, zelfs niet met een hond van weer iemand anders.

De meneer vertrok. Onno was zich helemaal nergens van bewust, zeker niet wat hij had losgemaakt bij de kassabediener, die van autochtoonse afkomst was. Plat Utregs autochtoons. De strekking van de monoloog die ik te horen kreeg was ongeveer als volgt:
Kan het hondje niet even bijten, want dat was die klootzakken hun verdiende loon. Laatst in de lift ook, toen moest die hond er uit van zo'n kerel. Nou ik zei, ga jij er maar uit, die hond is hier langer dan jij. Ja, dat is toch zo?

Ik mompel dan iets over dat hij misschien bang is van honden, niet zo aan gewend. Terwijl ik eigenlijk zou moeten zeggen dat een beetje meer begrip en tolerantie zo hard nodig is in de maatschappij van vandaag. Zeker in Kanaleneiland, waar we ons op de rand van bevonden, in dat benzinestation.

Terugwandelend bedacht ik me dat als de kassabediener zou moeten kiezen tussen het leven van de hond of van zo'n allochtoonse meneer, dat het er slecht uit zou zien voor de meneer. Dat was geen geruststellende gedachte.